Scholarship applications. Part 1: Rhetoric of success (wersja polska poniżej)

Fall of each year is usually the time of intense submitting scholarship applications to various institutions. In recent weeks, graduate students at my university were informed whether they received any support for the upcoming semester. Some applications are still pending. Surely, applying is a ‘year-round’ business for many students, but we definitely experience cumulation of this activity in October of each year.

There are applications consisting of mere facts about ourselves: publications, conferences, subjects taught etc. There are then applications where one is supposed to present their achievements in a descriptive manner. Sometimes one has to do both.

Personally, I am fine with the first type of application (facts). However, being convincingly enthusiastic about my own achievements, which is usually expected in a descriptive type of application, presents for me some difficulties. An example: explaining why some research is ‘ground-breaking’ and ‘fundamental’ for a given discipline belongs to a repertoire of commonplaces of a descriptive application. Although any junior scholar seeks interesting research topics, trying to achieve results as accurate and innovative as possible, one has to admit that ground-breaking character of these achievements isn’t always an obvious thing. Everyone knows that young researchers are still perfecting their research skills while working on some smaller topics. ‘Fundamental’ syntheses are usually written later in one’s career. And even if a graduate student has an exceptional research potential for his age, he still has no financial means to realise it: institutions set limits to funding a young researcher can apply for. This funding is sufficient to conduct a ‘good enough’, interesting project, but not – a ground-breaking project, which usually requires establishing and paying a research team. Ideally, a student should work in a team led by an experienced researcher. In humanities, however, at least in Poland, this kind of situation is still relatively rare.

So the rhetoric of descriptive applications tends sometimes to be at odds with reality. But even if it wasn’t, it would still be psychologically doubtful, especially for those who aren’t keen to flatter themselves openly.

 

'I refuse to award...'

'Scholarship awarded...'

Wnioski o stypendia. Część I: Retoryka sukcesu (English version above)

Stosunkowo niedawno skończył się okres wielkiego ubiegania się o stypendia. W ostatnich tygodniach doktoranci dowiedzieli się, czy i jakie stypendia otrzymali. Na niektóre decyzje jeszcze czekają. Oczywiście „ubieganie się” zdarza się o różnych porach roku, jesienią jednak następuje kumulacja okazji do podejmowania tej aktywności.

Istnieją wnioski, w których podajemy fakty na swój temat: opublikowane artykuły, wygłoszone referaty, prowadzone ćwiczenia itp. Istnieją wnioski, w których opisowo przedstawiamy te osiągnięcia. Czasem trzeba zrobić i jedno, i drugie.

Osobiście nie mam problemu z pierwszym typem wniosków (fakty). Natomiast przybranie entuzjastycznego tonu, który powinien wybrzmieć we wnioskach typu opisowego i który ma pełnić funkcję perswazyjną, sprawia mi niekiedy pewne trudności. Przykład: do toposów opisowego wniosku należy uzasadnianie, dlaczego prowadzone przez wnioskującego badania są „przełomowe” i „fundamentalne” dla rozwoju danej dziedziny. Choć każdy młody naukowiec szuka odpowiedniej tematyki badawczej i stara się uzyskać jak najciekawsze rezultaty, to jednak nie zawsze jego osiągnięcia mają w oczywisty sposób przełomowy charakter. Wiadomo, że młodzi naukowcy najczęściej uczą się dopiero warsztatu, zajmując się mniejszymi tematami. Że na „fundamentalne” syntezy czas musi przyjść dopiero później. Choć w wyjątkowych przypadkach zdarza się, że doktorant ma już bardzo rozwinięty potencjał badawczy, to i tak nie ma potencjału finansowego: w konkursach dla młodych naukowców można poprosić o środki wystarczające do wykonania interesującego i dobrego projektu, ale nie – przełomowego projektu, który najczęściej wymaga stworzenia i opłacenia całego zespołu badawczego. Najlepiej by było, gdyby przeciętny doktorant pracował w zespole założonym przez doświadczonego naukowca. W polskiej humanistyce taka sytuacja zdarza się jednak nadal stosunkowo rzadko.

Retoryka wniosków bywa więc wątpliwa merytorycznie. Gdyby jednak nawet tak nie było, to nadal pozostawałaby ona trudna psychologicznie dla osób, którym pochlebstwo pod własnym adresem nie przechodzi łatwo przez gardło. 

How to reduce your travel costs as an academic in Poland (wersja polska poniżej)

He who has some public money to spend on his research knows that these resources are never in abundance. In the course of the project, one will almost certainly think at one point or another to do something extra that was not provided for in the budget. So it’s always better to be prepared for it in advance and to spare money on every occasion.

One way to do this is to plan your travel expenses as tight as possible. I most of the time travel to visit libraries and make use of their collections. These trips typically last from a week to a month. It is really hard to rent a decent flat for a month, let alone for a shorter period of time. On the other hand, a hotel or even a hostel will cost us a lot if we stay longer and want a minimum of privacy. It seems almost impossible to be getting a solution we want, but here it is: the so-called guest rooms in the student dormitories of Polish cities. I can only try to explain how these kind of rooms evade the normal rules of the free market. Probably, it’s caused by the fact that the dormitories host students as their primary function rather than rent apartments to people from outside; these public institutions are thus not customer-oriented – you will face difficulties in reserving a place, you can call only in certain hours and you will get mixed information as to the room availability. And you would be expected to speak Polish. But if you are able to overcome these hurdles, you will be getting a nice room with a bathroom, and possibly – a small kitchen for a price that you would pay for a room in a shared apartment. Not all dormitories are equally cheap – an extended research is needed each time to compare and get an idea about prices. In Wrocław, I can highly recommend staying on the University of Economics campus. Also, Hotel Savoy, a half-dormitory located in the strict city centre, offers big reductions for students and PhD students after the manager of the hotel is consulted (‘it’s strange but it’s true’).

 

Interesting devices, that can be found in th so-called guest rooms - an orignal Unitra casette deck with a radio

Tadeusza Kościuszki Square in Wrocław as seen from a window of Hotel Savoy

A really good thing in such rooms is that one can usually use a kitchen – either a private or a shared one. Although most of the time we will dine out, we may also want to cook a couple of times and for sure – prepare our own breakfast and supper. Especially in Warsaw, where prices are far higher than average, this presents a considerable advantage. Here I list some things that are always needed in an empty kitchen which you newly enter:

- small sugars – it’s a good idea to collect such 5 gram sugars, unless we never sweeten anything or we want to end up with a kilogram of sugar in our luggage each time we travel

- small salt

- small oil – I’ve seen such small oil portions in a supermarket

- a wipe

- a piece of kitchen foil.

Jak oszczędzić na wyjeździe służbowym w Polsce (English version above)

Kto prowadzi badania za pieniądze publiczne wie, że tych ostatnich nigdy nie jest zbyt wiele. W toku projektu prawie na pewno zdamy sobie sprawę w pewnym momencie, że chcielibyśmy zrobić jeszcze coś, czego nie przewidzieliśmy w kosztorysie. Dlatego zawsze lepiej przygotować się na to zawczasu i wykazać się cnotą oszczędności.

Dobrą okazją do tego jest przemyślane planowanie wydatków na podróże. Ja najczęściej wyjeżdżam do bibliotek, by pracować z książkami i źródłami niedostępnymi w Bibliotece Jagiellońskiej. Te kwerendy trwają przeciętnie od tygodnia do miesiąca. Trudno wynająć kawalerkę lub pokój na miesiąc, a co dopiero na krótszy okres. Z drugiej strony, zatrzymanie się w hotelu lub nawet hostelu wychodzi dość drogo, jeśli chcemy zostać na trochę dłużej i oczekujemy minimum prywatności. Wydawać by się mogło, że pośrednie rozwiązanie nie istnieje. A jednak: są nim tzw. pokoje gościnne w akademikach polskich miast uniwersyteckich. Mogę tylko próbować wytłumaczyć, jak to się dzieje, że pokoi tych nie dotyczą reguły konkurencji wolnorynkowej. Prawdopodobnie chodzi o to, że akademiki przede wszystkim mają zapewnić nocleg studentom nie zaś gościom z zewnątrz. Jako instytucje publiczne, nie są zorientowane na klienta – ten napotyka na problemy przy rezerwacji pokoju, może dzwonić tylko w ograniczonych godzinach, w dodatku często otrzymuje niepełną i nieścisłą informację co do dostępności miejsc. No i musi mówić po polsku. Jeśli jednak uda mu się pokonać te przeszkody – otrzyma przyjemne lokum z łazienką, a niekiedy i małą kuchnią, za cenę, którą zapłaciłby za pokój w mieszkaniu ze współlokatorami. Nie wszystkie akademiki oferują miejsca gościnne równie tanio – zbadanie i porównanie różnych cen wymaga trochę cierpliwości. Jeśli chodzi o Wrocław, to najlepsze i najtańsze noclegi oferuje tu Uniwersytet Ekonomiczny. Także w Hotelu Savoy – będącym częściowo bursą i usytuowanym w samym centrum miasta – studenci i doktoranci mogą liczyć na duże zniżki po konsultacji z kierownikiem obiektu (sic!).

Zabytkowe przedmioty, które można znaleźć w tzw. pokojach gościnnych - oryginalny magnetofon z radiem firmy Unitra

Widok z okien Hotelu Savoy na plac Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu

Dostęp do kuchni – własnej albo dzielonej z innymi mieszkańcami – jest wielką zaletą tego typu pobytu. Choć zwykle będziemy jeść na mieście, to jednak czasem możemy mieć ochotę, by coś ugotować, a już na pewno – robić sobie własne śniadania i kolacje. Szczególnie ważne okazało się to w czasie mojego wyjazdu do Warszawy, która jest znacznie droższa niż inne miasta. A oto parę rzeczy, które zawsze warto mieć ze sobą w takiej niezagospodarowanej kuchni:

- małe cukry – zbieranie pięciogramowych saszetek z cukrem to dobry pomysł, chyba że nigdy niczego nie słodzimy albo nie przeszkadza nam kupowanie kilograma cukru za każdym razem, gdy wyjeżdżamy

- mała sól

- mały olej – w Almie widziałam saszetki z jedną porcją oleju

- ścierka

- folia kuchenna.

La bohème (wersja polska poniżej)

Fairly recently, I watched in a Krakow cinema Puccini’s La bohème, broadcasted from the MET. Thanks to the subtitles, I was for the first time able to follow the actual dialogues. The opening scene is set at a cold attic which the main character, Rodolfo, is about to heat with his own theatre play, that is – the paper on which it was written. ‘Sorry, my dear audience, hard times call for great sacrifice’ – he says. His roommates comment, while watching flames that consume subsequent acts: ‘It’s great, full of life – but too short’, ‘There’s nothing lasting about your drama’ (http://www.youtube.com/watch?v=ntg9vXxAia8/ - here La bohème with English subtitles). Listening to these lines, I laughed louder than anybody else in the cinema, being a classic embarrassing companion to people who were out with me. I just knew it so well: that was about us, PhD students in the humanities! From then on, I started to call them/us – la bohème. We are poor, but we still prefer our chosen, independent way of life to finding a stable employment elsewhere. We as well sit around with bright people sharing good jokes about our own condition, this being sometimes the only way to distance ourselves from the harsh realities of life.

And it’s even more profound. I can’t quote here any statistical evidence, but certainly my observation shows that there are far less married couples among PhD students than in other groups of the same age. Also, graduate students have way less children than his peers who don’t pursue academic career. Even conservatively minded people who do PhD are part of this tendency. And nobody gets a loan because nobody would be eligible for one. But it’s not only about money – I find that highly sensitive and highly reflective people have it, for better or worse, just harder to settle. And these are precisely the kind of people who often decide to do PhD in the humanities.